vinnuframlag

Við íslendingar veltum okkur mikið upp úr vinnunni okkar og  það skiptir okkur voðalega miklu máli hvað þessi eða hinn gerir. Þegar við hittum fólk þá spyrjum við gjarnan fyrst hvernig viðkomandi hafi það og síðan hvort það sé ekki nóg að gera. Við vinnum þjóða lengstan vinnudag en skilum kanski ekki að sama skapi miklu vinnuframlagi per vinnustund. Við höngum nefnilega í vinnunni bara til að snapa okkur nokkra eftirvinnutíma þar sem dagvinnulaunin eru hreinlega ekki það merkileg hjá mörgum (það geta ekki allir unnið hjá fjármálafyrirtæki). Við þurfum líka að eignast allt og það ekki seinna en núna. Svo eru það þeir sem lifa í þeirri trú að þeir séu ómissandi og fyirtækið verði hreinlega óstrfhæft ef þeirra nýtur ekki við. Þetta eru yfirleitt karlmenn á miðjum aldri. Og þó það sé leitt að segja ykkur það strákar mínir, þá er ENGINN ómissandi.

Svo er það fólkið sem þarf alltaf að vera að skreppa. Það eru líka oftast karlmenn en þeir eru á öllum aldri. Þeim finnst það sjálfsagður réttur sinn að fara í klippingu, skreppa í byggingavöruverslun, kíkja á bílasölu eða stússast í bankanum allt á vinnutíma en passa sig þó alltaf á að eyða ekki matartímanum sínum í svona útréttingar. Annar hópur fólks sem fær ekki verðlaun fyrir viðveru er fólk með börn. Í því tilviki eru það konurnar sem þurfa að skreppa með krakkana til tannlæknis, ná í þau og keyra þeim hingað og þangað, mæta á foreldrafundi sem aldrei virðist vera hægt að halda nema milli 9 og 5 á virkum dögum, svo verður krakkinn veikur mörgum sinnum á hverju ári og oftast er það konan sem er þá heima (karlinn er auðvitað svo ómissandi í sinni vinnu), það eru vetrarfrí og starfsdagar og námsdagar og hvað allt þetta heitir og þá eru krakkarnir heima og einhvar þarf að hanga yfir þeim þar og leikskólinn er lokaður eða dagmamman í frí o.s.frv, o.s.frv. Listinn er endalaus. Svo er barnafólk meira og minna ósofið þannig að það gerir hvort eð er ósköp lítið af viti í vinnunni anyway. Þarna er líklega komin skýringin á lélegum vinnuafköstum okkar íslendinga. Og ég hef ekki einu sinni minnst á fæðingarorlofið!

Ef ég væri atvinnurekandi þá myndi ég bara ráða homma í vinnu. Þá væri viðkomandi algerlega laus við allt þetta ensalausa vesen sem er á barnaliðinu svo maður tali nú ekki um að missa fólk í fæðingarorlof heilu og hálfu árin. Vinnustaðurinn væri þá líka alltaf einstaklega snyrtilegur og það væri gjarnan nýbakað með kaffinu og maður þyrfti ALDREI að hlusta á raus um fótbolta eða bíla. Og ef maður þyrfti að fá álit á nýrri greiðslu eða nýjum skóm (því auðvitað nennir maður ekki að spyrja miðaldra kallana eða ósofna barnafólkið) þá fengi maður sérfræðiálit á staðnum.

Því segi ég, inn með hommana en út með barnafólkið!

Athugasemdir

[Íris Ásdísardóttir, 9.2.2008 kl. 20:56]

Planið allra næstu árin er : Ný eldhúsinnrétting.....barnvæn. Mála vegginna í ganginum og jafnvel klína einhverju grúví veggfóðri á einhvern vegg inni í stofu....barnvænu. Flatt sjónvarp á vegg....með barnalæsingu. Uppþvottavél....með barnalæsingu. Girðing í kringum húsið....barnvæn. Fleiri tré í garðinn...barnvæn. Sturta með öllum þægindum....barnvæna. Flísar á eldhúsgólfið.....barnvænar. Læt vita ef eitthvað bætist við :-)

[Monopoly (IP-tala skráð) 10.2.2008 kl. 10:47]

En myndir þú ráða einstæða móður sem er algjörlega ómissandi í vinnunni, sefur alltaf 8 tíma á nóttu og á barn sem verður sjaldan veikt? Á maður að stofna hagsmunasamtök einstæðra útsofinna mæðra sem líka eru vinnualkar?